VERDIENEN

"Hé, Ronnie, moet je vandaag werken?" Gerda's rollende R vult mijn lokaal. Ze duwt haar piepende schoonmaaktrolley voor zich uit en kijkt mij vragend aan. "Nee, ik heb geruild met mijn duo. Zij wilde graag vandaag vrij, maar donderdag werkt ze voor mij," antwoord ik. "Oh, ik dacht al, waarom is Ronnie er vandaag?”

Ik glimlach. Sinds de dood van mijn moeder had niemand mij meer Ronnie genoemd. Ik heb er inmiddels ook de leeftijd niet meer voor. Maar uit haar mond klikt het vertrouwd, zelfs liefdevol. Ze begint de tafels af te nemen. "Toch wel jammer, niet? Dat van dat werken? " Ik kijk haar vragend aan: "Hoe bedoel je?" "Nou, je moet wel werken, weet je, maar je krijgt natuurlijk niet betaald." Ik moet lachen: "Nee, da's logisch, ik werk alleen maar op een andere dag. En bovendien levert zo'n dagje werken ook weer niet zoveel op, hoor." Ze stopt even met poetsen, gaat rechtop staan en kijkt me wat ondeugend aan. "Nou ik denk dat ik zo'n extraatje wel lekker zou vinden." Ik knik. Ik begrijp het wel. Gerda heeft het niet breed. Sinds haar scheiding is het de eindjes aan elkaar knopen. De schoonmaakbusiness is geen vetpot. Maar dat belet haar niet om elke dag vrolijk de school binnen te stappen. "Elke dag is een geschenk, weet je!" zegt ze altijd. Het klinkt wat religieus, maar ook een openbare als ik kan deze spreuk wel onderschrijven. "Ik gun je zo'n bedrag van harte, Gerda, maar echt, veel krijg je niet voor een dagje invallen in je eigen klas." "Oh nee? Eh... Ik vind het heel onbeleefd van mezelf, maar... eh.... nee, laat maar." Misschien bloost ze wel, maar een heel donkere huid heeft ook zo zijn voordelen. "€ 93,-" Ik beantwoord haar niet gestelde vraag, "daar kun je in ieder geval wel een paar leuke schoenen of een leuke jurk van kopen." Ze kijkt me aan. Ik zie haar denken. "Hoeveel uur is zo'n dag?" "Ik was er vanmorgen om zeven uur, ik ben altijd vroeg, vind ik lekker. En ik hoop om vijf uur naar huis te gaan. Maar officieel staat er acht en een half uur voor." Het is even stil. Gerda's gezicht verraadt het denkproces onder haar dunne, gitzwarte haar. "Maar dat is…, dat is nog geen € 11 per uur..." zegt ze vol verbazing. "Dat klopt!" "Nee, dat kan niet! Echt waar? Maar dan verdien je nog minder dan..." Ze is even stil. "Hoe lang ben jij al meester, Ronnie?" "Al bijna veertig jaar. Tijd voor wat anders, vind je niet?" "Al veertig jaar? Zo lang al? En maar € 11,- per uur? Ik kan dat niet geloven!" Ze kijkt me hoofdschuddend aan. Ik moet glimlachen. Een vrouw die zelf moeite heeft om rond te komen, heeft medelijden met mij. "Och, met mij hoef je geen medelijden te hebben, hoor Gerda, mijn vrouw werkt ook nog. De kinderen zijn uit de kost en..." "Ja, maar toch vind ik het raar dat zo'n goede meester als jij zo weinig verdient." "Ik weet niet of ik zo'n goede meester ben." "Nou, ik weet wel, hoor! Je bent echt wel een goede meester." Ik moet glimlachen en misschien ook wel een beetje blozen. Zo vaak krijgen we in het onderwijs geen complimentjes. "En net zo als die andere meesters en juffen hier op school," gaat ze verder, "dat voel je gewoon, weet je. Jullie zijn gewoon altijd hard aan het werk voor die kindertjes." Ze zet de fles schoonmaakmiddel terug in haar wagentje. "Zo, ik ben hier klaar. Ik ga naar de volgende klas. En weet je," gaat ze verder, "ik neem voor jou morgen een lekker stukje bojo mee. Kokostaart. Zelf gebakken. Ik vind het zo sneu voor je, weet je. En ook niet eerlijk. Jullie verdienen meer, echt waar. Daar zouden ze eens wat aan moeten doen." Ze steekt ten afscheid haar hand in de lucht en loopt achter haar trolley mijn klas uit. Ik kijk haar na. Gerda is een scheetje en bovendien heeft ze helemaal gelijk.