HEILIG HUISJE

De helft. We krijgen maar de helft en ook nog eens gefaseerd, zonder dat het duidelijk is op welke manier. Bepaald niet wat we hoopten en al helemaal niet conform onze eisen.

Het gaat natuurlijk allemaal om geld, dat snap ik ook. Een euro kun je maar een keer uitgeven. Maar het steekt wel dat defensie er zo makkelijk anderhalf miljard bij krijgt. Niet dat het daar niet nodig zal zijn. Dat zal ongetwijfeld, ik kan daar niet over oordelen, hoewel ik daar wel een mening over heb. Maar zonder zich ogenschijnlijk druk te maken of druk te zetten ziet hun begrotingsplaatje er een stuk vriendelijker uit. De behoefte om aan internationale verwachtingen te voldoen weegt blijkbaar zwaarder dan de nationale vraag naar beter onderwijs en betere zorg.

We moeten dus weer op de barricade. Maar gelukkig is de strijdbaarheid groot. Ieder van ons voelt de kracht van saamhorigheid en de behoefte om een stevige vuist te maken. We durven eindelijk eens ergens voor te staan. We durven eindelijk eens een keer niet eerst aan een ander te denken, hoewel we dat indirect natuurlijk wel doen.

Maar hoe zal de het grote publiek reageren op nieuwe acties? Zal er niet geopperd worden, zoals meneer Pechtold, die onderwijs toch zo hoog in het vaandel had staan, dat we tevreden moeten zijn met wat er geboden wordt? En moeten we ons daar druk over maken? Wat mij betreft niet, nu moeten we doordrukken. Als we het nu niet doen, zullen we daar altijd de gevolgen van blijven merken.

Maar we kunnen wel meedenken met onze regering. Hoe krijgen we die resterende 700 miljoen op tafel? Het liefst zonder dat anderen daar last van hebben. Het antwoord is even simpel als ogenschijnlijk onmogelijk.

Het homohuwelijk, de euthanasie, de wietlevering via de voordeur. Het kon niet, het mocht niet, maar uiteindelijk gebeurde het wel. Het waren allemaal heilige huisjes, die uiteindelijk afgebroken werden. Waarom zou dat niet kunnen met het heilige huisje in het onderwijs? Dat is er eentje die wat mij betreft ook tegen de vlakte kan. En dat levert vele voordelen op.

Een oud-studiegenote van de PA(BO) attendeerde me via Facebook op een gastcolumn in de Volkskrant van Rosa van Gool. Zij betoogt daarin voor de afschaffing van het bijzonder onderwijs. Zij droeg daar allerlei argumenten aan die mensen die voorstander zijn van openbaar onderwijs vertrouwd zullen overkomen. Veertig jaar geleden werd in onze Rijks PA-klas al de wenselijkheid uitgesproken voor ongescheiden scholen. Nederland is een land van vrijheden maar ook van het uitgangspunt dat iedereen gelijkwaardig is, los van geloof, ras, kleur, sexuele geaardheid of overtuiging. Om het begrip voor een ander te bevorderen is een school waar iedereen zich thuis kan voelen en je de ander kunt ontmoeten een voorwaarde voor een SAMENleving. Elke rechtgeaarde leerkracht, zowel van bijzondere als van openbare huize, zal respect, rechtvaardigheid, eerlijkheid, openhartigheid altijd hoog in het vaandel hebben staan. Er is geen geaccepteerde levensovertuiging die deze waarden niet zal omarmen. En er is geen beroepsgroep waar die zo vanzelfsprekend zijn.

Wat de schrijfster vergeet te vermelden is de enorme besparing die deze afschaffing oplevert. Iedereen kent wel voorbeelden van scholen die nauwelijks levensvatbaar zijn, maar in stand worden gehouden omdat het de enige van die signatuur in het dorp is. Het samenvoegen van die school met een school met een andere levensbeschouwing zou veel voordelen hebben. Groepen met werkbare aantallen, verminderde werkdruk, omdat je taken beter kunt verdelen, efficiënter en daardoor beter onderwijs, ik kan nog wel even doorgaan.

Maar in dit verband is ook de besparing nu een groot voordeel. Stel je eens voor hoeveel geld er overblijft als er je bijvoorbeeld maar één schoolgebouw hoeft te onderhouden i.p.v. twee (of meer), de besparing op de overige overheadkosten en wat al niet meer. Er zijn ongetwijfeld slimme cijferaars die daar een goed inzicht in kunnen geven.

Bovendien zal het ook, voor een deel, het tekort aan personeel kunnen opvangen. Samengevoegde scholen kunnen met minder personeel uit de voeten en toch beter functioneren. Alweer een probleem minder of althans kleiner.

Er is de dus een prachtig middel om ons onderwijs opener, beter en goedkoper te maken en waardoor bovendien het gat tussen onze eisen en het ‘bod’ van deze regering te dichten valt. Maar daar zal een flink heilig huisje voor moeten worden afgebroken.